Dialogi to słowny ping-pong, w którym nie pojawia się ani jedno zdanie warte zapamiętania, czy choćby przelotnej uwagi. Zresztą zdań też niewiele, ponieważ bohaterowie nie rozmawiają, a jedynie tweetują, jak para nastolatków, usiłujących się wzajemnie przekonać do zabawy w doktora. Hap grany przez Longa, to absolutny pacan bez właściwości, z trudem dukający zdawkowe komplemenciki i żarciki typowego nudziarza, nader często kończone irytującym znakiem zapytania. Prawdopodobnie twórcy scenariusza liczyli na wyczarowanie między bohaterami atmosfery erotycznego napięcia, ale do tego potrzeba wyobraźni, a ta z kolei inteligencji. Postacie kobiece są jeszcze gorzej napisane, a kładzie je krytyczny deficyt seksapilu aktorek, zasadniczo zaangażowanych w charakterze statystek. Statystowanie też wymaga talentu, a tu go po prostu brak.

Hap nawet gdy śni koszmar, pozostaje intelektualną miernotą, dlatego stać go jedynie na rzucanie na przemian kałem i fxxxxxi, lecz również ta litania przekleństw pozostaje nużącym monologiem idioty.

Aparycja Justina Longa predestynuje go raczej do ról autystycznych dostarczycieli pizzy lub gamoniowatych kelnerów niż podrywaczy. Nie śledzę serwisów plotkarskich, ale odnoszę wrażenie, że kariera aktora zmierza w bardzo niedobrym kierunku. Ledwie przebrnęłam przez muł durnej świątecznej komedyjki „Jak nie zwariować w Święta”, a teraz to. Psu bym tego nie podsunęła do „zagrania”, a pan Long najwyraźniej musi, by w ogóle pojawiać się na ekranie - przykre.

Pojawiające się tu i ówdzie porównania do wielu bezdyskusyjnie kiepskich ról Nicolasa Cage’a uważam za nietrafione. Cage to aktor wybitny, któremu się po prostu nie wiodło przez długi czas. Jednak nawet w tak słabym filmie jak „Mandy”, kiedy Cage cierpi lub wpada w szał, to czapki z głów przed aktorskim kunsztem. Serio, nawet gdybym miała kilka godzin oglądać jak Nicolas Cage wiąże buty, albo zamawia hamburgera, to i tak byłoby ciekawsze niż zawodowa desperacja Justina Longa.